စာေရးေနရင္းနဲ႔နာရီကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မနက္ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ အေမက ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီး ဘုရားရိွခိုးေနေတာ့ တအိမ္လံုးက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ။ ဒီႏႈန္းအတိုင္းသာဆို ေနာက္ တနာရီမၾကာခင္ သူ႔စာမူၿပီးသြားနိင္တယ္လို႔ စာေရးဆရာ ေတြးမိလိုက္တယ္။ မေန႔ကတည္းက ဇာတ္အိမ္တည္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးထားတဲ့ စာမူကို ဒီမနက္ပိုင္း အၿပီးသတ္ ဆက္ေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး
မနက္ပိုင္းကတည္းက စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာ ခုဆို အၿပီးသတ္ နီးနီးအထိ ေရာက္လာတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီစာမူက သူေရးခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အျမန္ဆံုးၿပီးတဲ့ စာမူလို႔ေတာင္ တင္စားလို႔ရတယ္။ ေရးတဲ့အခ်ိန္ စ်န္ဝင္ေနတာကလည္း တေၾကာင္းဆိုေပမယ့္ စာမူကိုက ေရးလို႔သြက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့ ေခါင္းထဲကထြက္က်လာတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ လက္က မွီေအာင္မနဲ လိုက္ေရးေနရတယ္။
မနက္ပိုင္းကတည္းက စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာ ခုဆို အၿပီးသတ္ နီးနီးအထိ ေရာက္လာတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီစာမူက သူေရးခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အျမန္ဆံုးၿပီးတဲ့ စာမူလို႔ေတာင္ တင္စားလို႔ရတယ္။ ေရးတဲ့အခ်ိန္ စ်န္ဝင္ေနတာကလည္း တေၾကာင္းဆိုေပမယ့္ စာမူကိုက ေရးလို႔သြက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့ ေခါင္းထဲကထြက္က်လာတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ လက္က မွီေအာင္မနဲ လိုက္ေရးေနရတယ္။
ဇာတ္လမ္းကသြက္တယ္။ ဇာတ္အရိွန္ အနိမ့္အျမင့္ေတြပါတယ္။ စာဖတ္သူ စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲငင္မယ့္ အလွည့္အေျပာင္းေတြပါတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေက်နပ္အားရေစမယ့္ အခန္းေတြ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုတိုးႀကီး ႀကိဳက္မယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး။ ဒါ အဓိက အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ပဲ။ ကိုတိုးႀကီးဆိုတာ နယ္ႀကိဳက္ဇာတ္္ကားေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္စျပဳေနတဲ့ ဒါရိုက္တာ တေယာက္ပါ။ သူ႔စာမူတိုင္းကို ကိုတိုးႀကီးက ဝယ္ၿပီး ဇာတ္ကားရိုက္ေလ့ရိွသလို တခါတေလ ဇာတ္ေက်ာရိုးေလးေတြ ေပးၿပီးလည္း ေရးခိုင္းတတ္တယ္။ မရွက္တမ္းဝန္ခံရရင္ သူ႔စာမူေတြက စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတာ့ သိပ္မရရွာဘူး။ ဇာတ္ေတြက အတြင္းထဲထိ မေရာက္ဘူးဆိုလား ၊ အေပၚယံေလာကကို ကိုယ္စားျပဳလြန္းတယ္ ဆိုလားေဝဖန္ၾကတာေတြေတာ့ ဖတ္ရဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူအခုေနာက္ပိုင္း စာေရးကတည္းက ဇာတ္ညႊန္းခြဲလို႔ေကာင္းေအာင္ ၊ ဒါရိုက္တာ ရိုက္ကူးလို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေရးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကိုလည္း ကိုတုိးႀကီးက သေဘာက်တယ္။ အားေပးတယ္။
“သိပ္ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ။ ျမန္ျမန္ရိုက္လို႔ရၿပီး ေနရာအေနအထား တကူးတကရွာရိုက္စရာမလိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ရိုက္လို႔ရမယ့္ ဇာတ္မ်ဳိးပဲ ေရးဗ်ာ” တဲ့ေလ။
ဆိုေတာ့ကာ သူကလည္းခပ္သြက္သြက္ေရးတယ္။ ကိုတိုးႀကီးကလည္း ခပ္သြက္သြက္ရိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုပါစို႔။
အခုဒီဇာတ္လမ္းလည္းကိုတိုးႀကီး ႀကိဳက္မယ္ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ သိေနတယ္။ စာေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ဘယ္အခန္းဆို ကိုတိုးႀကီး ဘယ္လိုရိုက္မယ္အထိပါ သူ ေတြးမိေနတဲ့အထိပဲ။ ဇာတ္လမ္းက အခ်စ္ဇာတ္လမ္း။ ဖတ္ေကာင္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေလာကဓံ အနိမ့္အျမင့္ေတြနဲ႔ ေရာေမႊထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ သူအခုေရးေနတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းက မင္းသား ေက်ာက္တူးရာက ျပန္လာတဲ့အခန္းပဲ။ သိပ္ကို ေရးလို႔ေကာင္းလြန္းတဲ့ အခန္းဆိုေတာ့ သူပီတိျဖစ္ေနရတယ္။ ပီတိျဖစ္ဆို ဒီအခန္းထိ ေရာက္လာေအာင္ ေရွ႕မွာ အနိမ့္အျမင့္ေတြ ေလာကဓံေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြဲ႔ခဲ့ရတာေလ။ အခုကစၿပီးေတာ့ ဇာတ္အဆံုးသတ္အထိ ေအးေဆးေရးသြားလို႔ရၿပီ။ သက္ေသာင့္ သက္သာ စိတ္နဲ႔ ခါးေၾကာေလွ်ာ့တယ္။ ေရထေသာက္တယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး သံုး ေလးဖြာ ရိႈက္ရင္း ေရးၿပီးသမွ် ဘာလိုအံုးမလဲ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတယ္။
ဇာတ္လမ္းကအခ်စ္ဇာတ္လမ္း။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္မွာ ေကာင္မေလးကခ်မ္းသာတယ္။ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ေကာင္မေလးအေမကိုေတာ့ မာနခပ္ႀကီးႀကီးပံုစံ သူ႔သမီးနဲ႔ဘယ္သူမွ မတူမတန္သလို ဆက္ဆံတတ္တဲ့ စရိုက္မ်ဳိးဖန္တီးေပးထားတယ္။ ဒါမွဇာတ္နာမွာေလ။ ဒါေတြက အျမဲျမင္ေနရတာဆိုေတာ့ ဒီလိုစရိုက္မ်ဳိး ဖန္တီးဖို႔က သိပ္မခက္ပါဘူး။ ပိုေသခ်ာေအာင္လို႔္ မင္းသားကို မင္းသမီးအေမက လူၾကားထဲမွာ ပါးတစ္ခ်က္ေလာက္ ရိုက္ခိုင္းထားေသးတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ အားမရေသးလို႔ မင္းသမီးရဲ႕ အကိုဝမ္းကြဲေတြက ထိုးၾကႀကိတ္ၾကတယ္။ မင္းသားက လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ သီးခံၿပီး ထြက္သြားေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္က စနာေတာ့တာပဲ။ ဇာတ္လမ္းကို ဗီဒီယိုအျဖစ္ရိုက္ကူးၿပီးရင္ ၾကည့္သူေတြ စာဖတ္သူေတြလည္း မင္းသားကို သနားစိတ္ေတြ ဝင္သြားၿပီ။
ဒါအဓိက အခ်က္ပဲ။ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ပရိတ္သတ္ တသားထဲျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းထဲ အားလံုစ်ဥ္ဝင္စားသြားၿပီ။ အခန္းထဲအပိတ္ခံထားရတဲ့မင္းသမီးကလည္း အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစားတာကိုပါ ထည့္ေရးထားတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ခိုင္ျမဲပံုက ေတာ္ေတာ္ကို ေပၚလြင္ သြားၿပီ။ ဇာတ္အရွိန္ကို ထပ္တင္ခ်င္လို႔ မင္းသမီးးကို အိမ္က ခိုးထြက္လာတဲ့ အခန္းေလးပါ ထည့္ေရး ထားတယ္။ မင္းသားကို မင္းသမီးရဲ႕အိမ္နားမွာ ေစာင့္ေနခိုင္းၿပီး မင္းသမီးက ညသန္းေခါင္မွာ ခိုးထြက္လာတာ။ ခိုးထြက္လာမယ့္ မင္းသမီးကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ မင္းသားရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အျဖစ္ကို ျမင္ေစၿပီး ပရိတ္သတ္ကို ရင္ခုန္ေစမယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးထြက္လာတာကို သူ႔အိမ္က သိသြားၿပီး မင္းသားကို ရန္ရွာခံရတာ ဖန္တီးထားလိုက္တယ္။ အခုမွ ဇာတ္ကအစပဲ ရိွေသးတာဆိုေတာ့
ေပးေပါင္းလို႔မွ မျဖစ္တာ။ ဒီတခါလည္း မင္းသားက အထိုးအႀကိတ္ခံရ မတူမတန္သလို အေျပာအဆို ခံလိုက္ရျပန္တယ္။ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီေပါ့။
တကယ့္အခန္းက အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွလာမွာ။ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး မင္းသားက ရပ္ကြက္ထဲကေနေပ်ာက္ သြားတယ္။ သူထြက္သြားတာကဖားကန္႔ရတနာေျမကို။ သူ႔ကို ေက်ာက္သြားတူးခိုင္းလိုက္တယ္္။ျမန္ျမန္ ခ်မ္းသာမယ့္ အကြက္က ဒါပဲရိွတာမဟုတ္လား။ ဘိန္းျဖဴေရာင္းခုိင္းရင္ေတာင္ ရဲဖမ္းတဲ့အခန္းနဲ႔
ျပန္ပိတ္ေပးေနရမွာဆိုေတာ့ ေက်ာက္သြားတူးခိုင္းတာထက္ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ဳိး မရိွဘူးေလ။
ေက်ာက္တူးတာေတြကိုလည္း ေမးထားျမန္းထား ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ထည့္ေရးထားလိုက္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ မင္းသားကို နဲနဲဒုကၡခံခိုင္းထားတယ္။ ငတ္တာျပတ္တာေတြ အထင္လြဲရန္ရွာခံရတာေတြ ဖန္တီးထားတယ္။ ေရးရင္းနဲ႔ စိတ္ကူးရလို႔ ေက်ာက္တြင္းပိုင္ရွင္မွာ သမီးတစ္ေယာက္ရိွတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ထပ္ျဖည့္လိုက္နိင္တာကို ပိုၿပီး ေက်နပ္သြားမိတယ္။
ထံုးစံအတိုင္းေက်ာက္တြင္းပို္င္ရွင္သမီးက မင္းသားကို တဖက္သတ္ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္ ဂရုစိုက္ အေလးအနက္ထားတာေတြ ထည့္ေရးေပးလိုက္ေတာ့ သံုးပြင့္ဆိုင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ပံုစံအထိပါျဖစ္သြား
ေစတယ္ေလ။ ဒါေတြက ဇာတ္အရိွန္ျမင့္တဲ့အခန္းေတြလို႔ စာေရးဆရာ သတ္မွတ္ထားမိတယ္။ သူ႔ကိုသံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ ေက်ာက္တြင္းပိုင္ရွင္ သမီးကို မင္းသားက အဲဒီသံေယာဇဥ္ေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အလုပ္ကိုပဲ ၾကိဳးစားလုပ္ရင္း ၆ လ ဒါမွမဟုတ္ ၁ ႏွစ္ေလာက္မွာ ေက်ာက္ေအာင္ သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းက ပရိတ္သတ္ေတြကို တက္ၾကြေစမယ့္ အခန္းမ်ဳိးပဲ။
မင္းသားနဲ႔အတူေတာက္ေလွ်ာက္ စိတ္ေမာခဲ့ရသမွ် သူတို႔လည္း ေပ်ာ္ၾကေပါ့။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း သိပ္မည့ံပါဘူး။ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာမင္းသားက ေက်ာက္သြားတူးတာကို ေဖာ္ျပထားရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ
ေက်ာက္ေအာင္မွာကို အလိုလိုသိေနျပီးသားပဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းက ေထြေထြထူးထူး
ေထာက္ျပစရာ မရိွဘူးလို႔လည္း ထင္ပါတယ္။
ၿပီးရင္ကားအေကာင္းစားစီး ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ျပန္လာမယ့္ မင္းသားက မင္းသမီးအိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္။
သူေဌးဆိုတာသိသာေအာင္လို႔ မ်က္မွန္အနက္ တပ္ထားေပးတယ္။ မ်က္မွန္အနက္တပ္ၿပီး coke ဘူးကို ေဖာင္းခနဲျမည္ေအာင္ ဖြင့္ျပရင္ သူေဌးဆိုတာ ပရိတ္သတ္က သိေနၾကၿပီ။ မင္းသားမ်က္နာကိုေတာ့ ခပ္တည္တည္မ်က္နာထားပံုစံ ဖန္တီးတယ္။ ပရိတ္သတ္က မင္းသားဘက္က ရိွတာဆိုေတာ့ ဒီလိုခပ္တည္တည္ လုပ္ေနလည္း အားရၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီ္အထိက ေရးၿပီးသြားတဲ့ အခန္းေတြပဲ။ ေရးၿပီးသမွ် ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူး ထပ္ျဖည့္စရာေတာ့ မရိွဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖြာလက္စ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ထပ္ဖြားရင္း ေရွ႕ဆက္ေရးမယ့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကို အေတြးနဲ႔ ႀကိဳဖြဲ႔ေနၾကည့္လိုက္တယ္။
အေျခအေနေျပာင္းၿပီးခ်မ္းသာလာေတာ့ မင္းသမီးအေမက ျပာျပာသလဲဆက္ဆံပံုေတြ၊ တခ်ိန္လံုး သား သား လို႔ ေခၚပံုေတြထည့္ေရးရမယ္။ ပရိတ္သတ္ကေတာ့ ဒီမိန္းမႀကီးအခုမွ ျပာယာခတ္ျပေနတယ္ အျမင္ကပ္စရာလို႔ ေတြးၾကမွာပဲ။ ဒီလိုေတြးမွ ဇာတ္လမ္းက ေအာင္ျမင္တာမဟုတ္လား။ ေနအံုး.. ပိုၿပီး ဇာတ္နာသြားေအာင္ မင္းသားေက်ာက္သြားတူးေနခ်ိန္ မင္းသမီးအိမ္ကို မီးေလာင္တာ ဒါမွမဟုတ္ ဓါးျပတိုက္တာ ဖန္တီးၿပီး သူတို႔ဆင္းရဲသြားတယ္လို႔ ဖန္တီးရင္ေကာင္းမယ္္။ ဒါက ပရိတ္သတ္အတြက္လည္း သံေဝဂ ရစရာ အခန္းေတြပဲ။ စာအုပ္ေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာမီးေလာင္တာ ၊ ဓါးျပတိုက္တာက သိပ္လြယ္ေတာ့ ပရိတ္သတ္က ဒီအေနအထားကို လက္ခံမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီအခန္းကို ေထာက္ျပစရာ မရိွေအာင္ မင္းသမီးအိမ္ကို ေစ်းတခုခုနားမွာ ရိွတဲ့ပံုစံ လုပ္ထားရင္ ေစ်းမီးေလာင္ရင္း ပါသြားတယ္လို႔ အေၾကာင္းျပရတာ ပိုလက္ခံနိင္စရာ ျဖစ္မွာပဲ။
အေျခအေနေတြကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ မင္းသမီးအေမနဲ႔ အကိုေတြက မင္းသားကို ဝိုင္းဖားၾကတာေတြ သူတို႔ညီမနဲ႔ သေဘာတူတာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္။ ပရိတ္သတ္ကို နဲနဲအသဲယားေစခ်င္ရင္ အားလံုးအဆင္ေျပေနမွ မင္းသမီးက လက္ထပ္ဖို႔ျငင္းတာ ျဖည့္ေပးလိုက္မယ္။ သူတို႔ခ်မ္းသာတုန္းက မိဘေမာင္ဘြားေတြက မင္းသားအေပၚ ဆက္ဆံခဲ့တာေတြအတြက္ သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး လက္ထပ္ဖို႔ျငင္းဆန္တာမ်ဳိး ဖန္တီးေပါ့။ မင္းသားအေပၚ မတရားလုပ္သလိုခံစားရလို႔ ျငင္းရတဲ့သေဘာမ်ဳိး။ ဒါကိုမင္းသားက လိုက္ေခ်ာ့ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာတူၿပီး လက္ထပ္လိုက္ၾကမယ္။ ဒါပဲ..။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒါပဲ။ ဒီေလာက္ဆို သူ႔အတြက္လည္း ေရးလို႔ေကာင္းသလို ကိုတိုးႀကီးအႀကိဳက္ ဗီဒီယို္ရိုက္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုပံုစံဆင္တဲ့ ဝတၳဳေတြ ဗီဒီယိုေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွတာပဲ မဟုတ္လား။
ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္အထိျဖဴးေနေအာင္ အကြက္ခ်ေတြးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ အလြန္ဆံုး ေနာက္ ႏွစ္နာရီထက္ ပိုမၾကာဘဲ ဒီစာမူ ၿပီးမွာ သိေနၿပီ။ တေန႔လံုး အေခ်ာသပ္ ျပန္စစ္ၿပီးရင္ ညေနေတာ့ ကိုတိုးႀကီးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဘီယာဆိုင္မွာ စာမူတခါတည္း ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ ရေနၿပီ။ ဗီဒီယိုရိုက္လို႔ေကာင္းမယ့္ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္ ကိုတိုးႀကီးမ်က္နာ ျပံဳးၿဖီးေနမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိ
ေသးတယ္။ သူစာေရးစားပြဲမွာျပန္ထိုင္ခ်ိန္ အေမက ဘုရားရိွခိုးလို႔ ၿပီးသြားတယ္။“အေမ ဒီေန႔ဘာခ်က္လဲ” “ငါးဟင္း ခ်က္တယ္သား။ ဘာစားခ်င္လို႔လဲ” “မစားခ်င္ဘူးအေမ။ ရတယ္။ က်ေနာ္ စာ ဆက္ေရးလိုက္အံုးမယ္”
“ေအး ေအး”
ေရးလက္စစာမူကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ပိုဒ္ေလာက္ ျပန္ဖတ္ၿပီး စာျပန္ေကာက္တယ္။
အိမ္ေရွ႕ကို ထိုးဆိုက္လာသည့္အနက္ေရာင္ပါဂ်ဲရိုးကားသံေၾကာင့္ ေဒၚသန္းစိန္ ဆန္ျပာေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကားေမာင္းသူဘက္အျခမ္းမွ ျပတင္းမွန္ ေလွ်ာက်လာၿပီး သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ မ်က္မွန္တပ္ထားေသာ လူရြယ္ကို ၾကည့္ရင္း ေဒၚသန္းစိန္ ထိုလူငယ္ကို ျမင္ဖူးသလိုလိုဟု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္မိသြားသည္။ သမီး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလား မသိဘူးဟု ေတြးမိသျဖင့္ ထိုးဆိုက္လာေသာ ကားထံသို႔ ထ သြားလိုက္သည္။
“ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလဲရွင္… ဟင္ .. နင္ ..နင္ ”
မ်က္မွန္ခြ်တ္လိုက္သည့္ လူငယ္၏ မ်က္နာကို ျမင္လွ်င္ေဒၚသန္းစိန္ သရဲေျခာက္ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ တုန္လႈပ္သြား၏။
လက္ရိွေရးၿပီးတဲ့ ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္ေတြကို ျပန္ဖတ္ရင္း ဆက္ေရးဖို႔ အရိွန္ရသြားတဲ့ စာေရးဆရာက
ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ႀကိဳေတြးထားတဲ့ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ခပ္သြက္သြက္ခ်ေရးေနရင္း
ေလာကႀကီးကို ေမ့သြားေတာ့တယ္။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအတြက္ စာေရးတာ အရိွန္ရေနခ်ိန္မွာပဲေျခရင္း တအိမ္ေက်ာ္ဆီကငိုသံေတြ ထြက္လာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေဘာပင္ကို ခ်ၿပီး နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ငိုေနသံေတြဟုတ္မွန္း ေသခ်ာသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ အေမကိုလွမ္းေခၚၿပီး
“အေမ..အေမ ေဒၚေအးမူ တို႔ အိမ္က ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ မသိဘူး။ ငိုသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာမ်ားလား။”
“ငါသြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔အေမအိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္။ သူလည္း စာဆက္ေရးေနေပမယ့္ ငိုသံေတြ ထြက္လာေနတာကို ၾကားေနရတုန္းပဲ။ သူတို႔တေတြက ဒီလမ္းထဲမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေနလာၾကတာ ဆိုေတာ့ အားလံုးက ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာမ်ားျဖစ္ၾကသလဲဆိုၿပီး စိတ္က အဲဒီဆီကိုေရာက္ေနမိေပမယ့္ သူ႔စာကလည္း ၿပီးေတာ့မွာဆိုေတာ့ ထ မေနေတာ့ဘဲ အဆံုးသတ္ထိ စိတ္ႏွစ္ေရးေနရတယ္။ မင္းသမီးက ေရွာင္ေနလို႔ မင္းသား လိုက္ေခ်ာ့ရတဲ့ အခန္းထိေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ စာမူကလည္း ၿပီးလုၿပီးခင္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့ အေမ့မ်က္နာက မေကာင္းဘူး။ စိတ္ထိခိုက္ဝမ္းနည္းေနဟန္ပါပဲ။
“ အေမ သူတို႔ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ ”
“စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္။ ေက်ာ္မိုးဆံုးသြားရွာၿပီတဲ့”
“ ဗ်ာ….ေက်ာ္မိုး ဆံုးၿပီ ဟုတ္လား ”
“ဟုတ္တယ္။ခုနကပဲ လာအေၾကာင္း ၾကားသြားတာတဲ့။ အခု သူ႔အိမ္က လိုက္သြားၾကမလို႔
ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္”
ၾကားရတဲ့သတင္းေၾကာင့္သူ စိတ္ထိခိုက္သြားရိတယ္။ ေက်ာ္မိုးဆိုတာ သူ႔လက္ေပၚမွာတင္ ၾကီးလာတဲ့ ေကာင္ေလးလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ ရတဲ့ လူငယ္ေလးပါပဲ။
“ဘယ္မွာဆံုးတာတဲ့လည္း အေမ”
“ဖားကန္႔မွာပဲေလ။ငွက္ဖ်ားလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲတဲ့။ ေကာင္ေလးကလည္း အေပါင္းအသင္းစံုေတာ့ ေဆး ေတြ ဘာေတြ စြဲတာမ်ားလားလို႔လည္း သူ႔အမေတြက ထင္ၾကတယ္။”
ေက်ာ္မိုးသတင္းၾကားမွ ဖားကန္႔ဘက္တက္သြားခါနီး ေျပာျဖစ္တာေလးေတြ ျပန္မွတ္မိသြားမိတယ္။ ေက်ာ္မိုး ဖားကန္႔ဘက္မွာ ေက်ာက္သြားတူးမယ္ဆိုေတာ့ သူ တားခဲ့ေသးတယ္။ ငွက္ဖ်ားေပါတာေတြ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ လက္တကမ္းမွာ ရနိင္တာေတြကို သိလို႔ ဒီမွာပဲ ရရာ လုပ္ရင္း ေနဖို႔
ေဖ်ာင္းဖ်မိေသးတယ္။
“ဒီအတိုင္းဆိုၾကီးပြားဖို႔ မလြယ္ပါဘူးအကိုရာ။ က်ေနာ္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကံအလွည့္အေျပာင္းနဲ႔ တိုးသြားရင္ တခ်က္ထဲ ပြ မွာ အကိုရ။ ၿပီးေတာ့ ဗီဒီယိုေတြ စာအုပ္ေတြထဲကလို ေက်ာက္ေအာင္သြားတာ မ်ဳိးလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျဖစ္နိင္တာပဲေလ။ ကံၾကမၼာဆိုတာ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္လာမွာပါ။ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ အကိုရာ”
ေက်ာက္သြားတူးခါနီးေက်ာ္မိုး ေျပာခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ခုေတာ့ ပြ ေပါက္မတိုးဘဲ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆံုးရွာေပါ့ ညီေလးရယ္။ အရိပ္အေယာင္ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ တကယ့္ဘဝ ထပ္တူမက်တာကို သူေျပာလိုက္ဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့မိတာ ေနာင္တရေနမိတယ္။ ေျပာလည္း နားဝင္မယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူးေလ လို႔သာပဲ စိတ္ေျဖလိုက္ရတယ္။ေရးလက္စ ၿပီးခါနီး ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေရးဖို႔ေတာ့ စိတ္မပါေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားရၿပီ္။
ေက်ာ္မိုးသတင္းသြားေမးဖို႔ထရပ္ရင္းနဲ႔ အေတြးတခု သူေတြးမိေတာ့ တုန္လႈပ္သြားရတယ္။ အဲဒီအေတြးကေတာ့ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ အထင္တႀကီးျဖစ္ေစမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကို သူ ဆက္ေရး သင့္မသင့္ ဆိုတာပါပဲ။ ဝတၳဳေတြ ဗီဒီယိုေတြထဲက ေက်ာက္ေအာင္တဲ့ဇာတ္ကြက္ေတြ ၾကည့္ၿပီး မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ေက်ာ္မိုးလို လူငယ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက မလဲဆိုၿပီး ဆက္ေတြးမိေတာ့ သူထိတ္လန္႔သလိုျဖစ္သြားမိတယ္။ စာမူခအတြက္ ရလာမယ့္ ေငြက ျဖဴစင္ရဲ႕ လားဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုးေတြးျဖစ္သြားတယ္။ ေသခ်ာတာက ဒီေန႔ေတာ့ ကိုတိုးႀကီးဆီကို သူဖုန္းဆက္ၿပီး စာမူေပးျဖစ္မယ္ မထင္ေတာ့။
ခင္မင္ေသာအားျဖင့္
ျမစ္က်ဳိးအင္း
*************************************
ေရႊရိုး ျပန္လည္မွ်ေဝသည္ ။
No comments:
Post a Comment